Odkąd zostałam mamą prawie każda osoba zadała mi najbardziej magiczne na świecie pytanie. Pytanie, na które czekałam calutkie dziewięć miesięcy, aby je usłyszeć. Kilka słów, które powodują, że każdej matce (a bynajmniej w większości) oczy błądzą w poirytowaniu a na twarzy pojawia się niekontrolowana mina pod ty tytułem - "A co Cię to obchodzi?". Tak! Dokładnie! Mówię tutaj o magicznym - "A karmisz piersią?"

Kiedy to zaszłam w ciąże nigdy nie myślałam o tym jak będę karmić moje dziecko. Zawsze obstawiałam przy piersi, ale nie przywiązywałam do tego większej wagi, bo zwyczajnie nie byłam jeszcze w temacie. Później porozmawiałam z moją znajomą, która była wtedy mamą ośmiomiesięcznej córeczki. Sama z siebie powiedziała mi, że jakby miała wybór to nie karmiłaby piersią, bo jej biust wygląda jak ofiara jakieś poważnej katastrofy. Mówiła to tak otwarcie i naturalnie, że wtedy jeszcze nie zdawałam sobie sprawy jak temat karmienia potrafi być emocjonujący i jaki wszechobecny. Moja myśli powędrowały wtedy na tor - "a to może to mleko rzeczywiście nie taki zły pomysł". Coś tam wtedy zaczerpnęłam na temat różnych firm. Później znalazłam świetny artykuł na temat zalet karmienia piersią i wtedy zdałam sobie sprawę, że warto byłoby spróbować tego cyca, bo to jednak najzdrowsze dla Maluszka, dobre dla matki, naturalne i w ogóle super! Co by było jakby moje karmienie piersią legło w gruzach? W tamtym momencie pewnie odpowiedziałabym - "nic! Przeszłabym na mm.". Dopiero bliżej rozwiązania zaczynałam odczuwać jak bardzo promowane jest karmienie piersią, a jak negowane mlekiem modyfikowanym. I jakaż wielka batalia toczy się o to jak karmić, czym karmić, gdzie karmić... Batalia osób obcych przeciwko matkom.

Powiem Wam, że nie potrafię tego pojąć. Nie potrafię pojąć dlaczego obcych ludzi tak bardzo interesuje jak karmimy nasze dzieci.
A: Karmisz piersią?
B: Tak
A: To super
A jakbym karmiła mm to już by super nie było? Już bym była na liście złych matek? Tak to teraz wygląda. Moja babcia jak tylko powiedziałam, że mam zamiar dla bezpieczeństwa zakupić jedna małą puszkę modyfikowanego, była zbulwersowana. "Przecież pokarm będziesz mieć!" - No tak, bo jak nie będę miała to co to za problem!? Żaden! Porozmawiam sobie z moim biustem, aby zaczął go produkować! On z pewnością posłucha i problem mamy rozwiązany! Że też inne matki nie wpadną na pomysł, że to takie proste!  Jeszcze bardziej bulwersujące w tym wszystkim jest to, że takie rzeczy mówią mi zazwyczaj osoby, które piersią karmiły bardzo, bardzo krótko. No ale wiecie.. to były inne czasy! I w ogóle... poród miała taki ciężki.... to pewnie przez to pokarmu miała mało. Teraz to inaczej - teraz my wszystkie mamy mleczarnie pełne mleka, tylko z naszego lenistwa nam się nie chce!
A gdzie tu lenistwo przy karmieniu mlekiem modyfikowanym, ja się pytam?!

Bo widzicie - jestem ogromną szczęściarą (tfu! tfu! nie zapeszam!), ale od początku karmię piersią. I od początku mi to wychodzi. I od początku mnie nie boli. Nie krwawią mi brodawki. Młody i ja potrafiliśmy się od pierwszych chwil jakoś zgrać. A co najważniejsze mam pokarm. A w zasadzie mam go bardzo dużo, bo Kamil najada się zazwyczaj z jednej piersi. Dodatkowo moje mleko mu wystarcza, bo ładnie przybiera i nie jest głodny. Przesypia po posiłku bardzo ładnie. Ale tak jak powiedziałam - jestem szczęściarą. I czytając Was wiem jaką ogromną. Nie wyobrażam sobie wstawać w nocy, aby przygotowywać mleko, kiedy to wystarczy, że wezmę synka do łóżka, położę się na boku i go nakarmię. Często oboje przy tym zaśniemy i budzimy się na następne karmienie. Nie wyobrażam sobie wyjazdu gdzieś i tej całej logistyki - że trzeba wziąć mieszankę, wrzątek, butelki... Jedyne czym się przejmuje to aby było ciepło i aby była ławka i abym miała na sobie luźną rozpinaną bluzę i łatwą w dostępu do piersi bluzkę. Dodatkowo w ciągu dnia - Młody się budzi, płacze, daję mu pierś. nie wyobrażam sobie jakbym miała tak czekać, aż się to mleko zrobi i tak kilka razy dziennie.Albo słuchać rozżalonego płaczu mojego dziecka, po godzinie przystawiania go do piersi. I uwierzcie mi- to ja jestem leniwa. W moim przypadku karmienie piersią jest bardzo, ale to bardzo wygodne. Każdej nocy, kiedy głaszczę Kamila po główce, kiedy to on wsuwa, myślę- współczuję wszystkim mamą które muszą dokarmiać! Albo które mają problemy z karmieniem z różnych powodów.

Jestem jeszcze w stanie zrozumieć, że kobiety takie jak ja są oceniane. (chociaż uważam że i tak to jak karmimy jest zależne tylko i wyłącznie od nas!) Bo jednak warunki mam, aby piersią karmić, a jakbym się tego wyrzekła, to byłoby dziwne. Bliskość i więź jaką daje karmienie jest niesamowita. Ale aby oceniać kobiety które chciałyby, a nie mogą  - tego pojąć nie potrafię. Ale przecież nikt nie pyta dlaczego karmi się mm - większość z góry zakłada, że zła mama! Że na dziecku skupić się nie chce tylko na swoich cycach! Dodatkowo większość która tak myśli, często sama miała problemy z karmieniem - ale to przecież inna historia! Ona miała prawo mieć problem, my już nie! I nawet jakbyśmy pełno nocy próbowali przystawiać i zrobili praktycznie wszystko, aby pobudzić laktację to i tak zrobiłyśmy za mało! A ja szczerze podziwiam wszystkie kobiety, które walczą o karmienie piersią pomimo trudności. Podziwiam też te które walczyły, nie udało się to z godnością mówią o tym że karmią mm. Bo czym taka mama jest gorsza od tej która w zasadzie wszystko dostała na tacy i nie musiała o to karmienie walczyć? Niczym! Mogę wręcz powiedzieć, że nigdy nie wiem, czy mi by starczyło siły na taką walkę. Czy nie poddałabym się już na samym początku tej mlecznej wojny.

Udało mi się znaleźć chwilę, aby napisać tutaj mały 'update'. Królewicz smacznie sobie śpi, chociaż dzisiaj dał mi trochę popalić. Miałam napisać tutaj podsumowanie dwóch tygodni Kamila, jednak nawet nie zauważyłam kiedy mi to umknęło. Czas niesamowicie szybko leci. Dopiero co wróciłam ze szpitala do domu, a tu proszę - w czwartek mój syn skończy trzy tygodnie. A w Mikołajki będziemy świętować pierwszy wspólny miesiąc.

Nasze dni pędzą niesamowicie- w ciągu tygodnia jesteśmy sami, dopiero wieczorem wraca babcia Kamila i wtedy też mam chwilę dla siebie. W weekendy zazwyczaj robimy coś aktywnego - czy do parku, czy do cioci, czy na zakupy. Tak więc, kiedy wracamy dzień już się kończy. W ostatni weekend byłam jednak na zajęciach. Powiem Wam, że takie wyjście w co drugi weekend jest naprawdę świetne. Na chwilę zapominam o kupkach, karmieniu, o tym, że zaraz Młody się obudzi. Mam czas tylko i wyłącznie dla siebie. Dużo mi to daje. A dodatkowa świadomość, że dzięki temu będę mogła się wykształcić jest dodatkową motywacją.

Jestem z nas bardzo dumna, bo jak na razie udaje nam się karmić piersią. Pierwszej nocy w szpitalu był dokarmiany, i był to jedyny raz jego przygody z mm. Wprawdzie puszkę mleka zakupiłam, bo nigdy nic nie wiadomo. Komfort psychiczny mam, że zawsze gdyby coś moje dziecko nie będzie głodne. Nawet na weekend udało mi się odciągnąć wystarczającą ilość pokarmu, aby moja mama nie musiała go dokarmiać. Są czasami gorsze dni, że Kamil wariuje przy piersi- macha główką i krzyczy. Staram się być wtedy najbardziej spokojna jak mogę i po chwili spokojnie zaczyna jeść.

Kamil śpi średnio co trzy godziny. W nocy - z czego jestem bardzo zadowolona- potrafi przespać nawet 5-6 godzin. Za dnia budzi się częściej, jest coraz bardziej aktywny, przeciąga się, rozgląda. W nocy ma zazwyczaj porę, że musi sobie po marudzić. Nie jest jednak wtedy męczący. Biorę go do łóżka i głaszczę po główce albo po rączce, uspokaja się i idzie znowu spać.

Polubił również kąpiel. Chociaż czasami trzyma się kurczowo mojego przedramienia. Początkowo krzyczał bardzo przy zmianie pieluszek, albo przy przebieraniu ubranek. Teraz jest spokojny. Chyba, że głodny to robi niezły popis swoich możliwości.
Książę niestety ma problemy z brzuszkiem i męczą go kolki. Pręży się wtedy, kopie, wygina. Pomaga noszenie na rękach, głaskanie po główce, smoczek albo pierś. Zamówiłam już jednak 'magiczne' kropelki Sab Simplex i liczę, że u nas również zdadzą egzamin. Do tej pory używaliśmy Delicol. Nie są najgorsze, jednak mam wrażenie, że działają coraz to słabiej, a nie podaję mu ich często.

Ja natomiast czuję się świetnie. Kiedy to noc jest średnio przespana- chociaż uważam, że Kamil i tak daje mi się w miarę wyspać w nocy- dosypiamy rano. Nie czuję się w żadnym wypadku przytłoczona macierzyństwem i obowiązkami. Kiedyś myślałam, że tak będzie- jako samotna matka ma się znacznie więcej obowiązków. Moja mama pomaga mi jednak bardzo dużo. A ja czuję się dumna z tego, że potrafię sobie poradzić ze wszystkimi zmianami sama, bez partnera. Kiedyś myślałam, że to jest niemożliwe. Że załamałabym się na samym początku. Nie płakałam jeszcze. Nie miałam depresji. Wręcz odwrotnie. Jest duża energia, jest pełno miłości i jest naprawdę świetnie. Są chwile gorsze, ale one i tak są o niebo lepsze niż początek mojej ciąży. W piątek wybieram się z Kamilkiem do pediatry, bo mam wrażenie, że jest jeszcze trochę żółty, plus oczka dalej mu ropieją i wolę się upewnić czy, aby na pewno wszystko jest w porządku.
A w sobotę może uda nam się zrobić coś innego, bo będę obchodziła urodziny. Chociaż po narodzinach mojego dziecka, mam wrażenie, że moje własne święto nie jest już aż tak ważne. Na pytanie od mamy co bym chciała dostać moją pierwszą myślą było - coś dla Młodego.

Poniżej kilka zdjęć Kamila oraz zdjęcia najwspanialszego prezentu od naszej J. Robiła własnoręcznie ten cudowny tort! A w środku kryły się niespodzianki! Najwspanialszy prezent jaki otrzymałam! :)

Zabierałam się do napisania tego posta już od pierwszego dnia, który spędziłam w domu. Jednak było 'zawsze coś', a dodatkowo moja mama miała do wczoraj urlop, tak więc czas spędziliśmy aktywnie. Wprawdzie do notki zabieram się od rana, jednak Młody najwidoczniej spać dzisiaj nie chcę, bo przecież z mamą jest tak fajnie.
Pisałam Wam o tym jak wylądowałam na oddziale patologii ciąży. W poniedziałek miała być podjęta decyzja co ze mną zrobią, jednak takowa oczywiście nie padła. Chyba nie powinnam być zdziwiona? Dopiero podczas wtorkowego obchodu docent zwrócił uwagę na dość niski puls Kamila. Wtedy też powiedział, że jutro amnioskopia, na następny dzień test oksytocynowy a dopiero kolejny wywoływanie porodu - "Nieźle!"- pomyślałam wtedy. Wiedziałam, że zapewne z tydzień tak sobie jeszcze poleżę i będę bezczynnie czekać. Wszystko przekładali na kolejne dni. Jednak podczas środowego obchodu padła nagła decyzja, że dzisiaj na porodówkę i najpierw będą mi zakładać cewnik Foleya, a później oksytocyna. Powiem szczerze, że byłam w niemałym szoku. Byłam podekscytowana, jednak bałam się, że te metody indukcji porodu na mnie nie zadziałają. Położna powiedziała mi jednak po chwili, że docent wraz z profesorem zadecydowali, że poród jest do skończenia dzisiaj, tak więc jak te metody nie zadziałają to cesarka.
O godzinie 10 byłam na porodówce. Podpięli mnie pod ktg. Pół godziny później założyli mi ten nieszczęsny cewnik. (samo cewnikowanie nie boli, jednak lekarz który to robił był tak wyjątkowo niedelikatny, że po całym tym 'zabiegu' miałam ochotę płakać i prosiłam, aby to była najmniej miła część tego całego porodu). Cewnik miałam przez około 5 godzin. Nie było żadnych rezultatów. Później oksytocyna. Miałam ją mieć do 21. Hormon miłość nie zadziałał. Śmiałam się do lekarza, że większe skurcze mam po pomyciu podłóg w domu. Wtedy to też miałam iść od razu na stół do cięcia- musiałam jednak poczekać na tę 'przyjemność' do godziny 1 w nocy.
Duże plusy szpitala w którym rodziłam, to to, że wykonują cewnikowanie po znieczuleniu. Początkowo czułam się wręcz rewelacyjnie. Miałam świetnych anestezjologów na sali, z którymi żartowałam. To samo z lekarzami. Było wręcz zabawnie - o ile tak można nazwać poważna operację. Moment w którym wyciągnęli mi z brzucha Kamila był tak dziwny (inaczej go nie mogę określić), że sama przez chwilę nie wiedziałam co się dzieje. Czułam tyle uczuć na raz - szczęście, smutek, energię, po chwili brak sił. Uczucia przeplatały się na przemian. Mój smutek i wielki niepokój wzbudził fakt, że od razu jak tylko go wyjęli to zaczął się robić na sali wielki harmider- dopiero później się dowiedziałam, że doszło u mnie do krwotoku. Pierwsza myśl- coś z Kamilem. Z jednej strony otwierałam usta, aby spytać lekarzy co się dzieje, z drugiej nie miałam kogo zapytać, bo wszyscy latali po tej sali. Dodatkowo czułam jakbym traciła wszelkie siły. Po chwili przynieśli mojego synka owiniętego w kocyki. Czułam mrowienie w rękach przez znieczulenie i ledwo byłam w stanie je podnieść aby pogładzić go po policzku. Pani położna przysunęła mi go bliżej i wtedy mogłam nacieszyć się pierwszą bliskością. Po chwili pani mi go zabrała a ja poczułam pustkę. Czułam się tak słabo, jakby z minuty na minutę opuszczała mnie energia, dodatkowo taka pustka, że chcę być przy moim dziecku. Pani anestezjolog puściła radio - ( chyba aby pobudzić lekarzy, bo przez to, że był środek nocy wszyscy marzyli aby skończyć tę operację). I tego po prostu nigdy nie zapomnę. Muzyka tak głośno grała, a ja poczułam jak wracają mi siły. Poczułam, że muszę być silna. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to coś ze mną było nie tak. Cały czas po głowie chodziły mi czarne scenariusze. Jednak wiedziałam jedno- cokolwiek to będzie nie poddam się! Teraz utwór "To już jest koniec" na zawsze będzie mi przypominał tę salę operacyjną i dzień w którym urodził się mój Kamil.
Po zszyciu przewieźli mnie na salę pooperacyjną. Kolejny duży plus szpitala w którym leżałam, to to, że mogłam mieć Młodego zaraz przy sobie. O godzinie 2 byłam na sali, a dosłownie pięć minut później Kamil leżał wtulony w moją pierś. Było to naprawdę fantastyczne, czułam wielki komfort psychiczny, że mam go przy sobie, ale że we wszystkim pomogą mi położne. I trafiłam na akurat świetne położne, które bardzo mi pomogły. Udało mi się wtedy pierwszy raz przystawić syna do piersi, z czego byłam niesamowicie dumna. Po jakimś czasie przyszedł na salę lekarz który mnie ciął i usłyszałam od położnej tylko - "O jeju! To niedobrze! Powiem jej to"- i wtedy moje myśli ponowie wróciły, że coś jest nie tak. Słabym głosem spytałam położną co się dzieje, czy z Kamilem wszystko w porządku. Wtedy też dowiedziałam się, że miałam żylaki na macicy i straciłam bardzo dużo krwi, dodatkowo macica nie chciała się obkurczać i musieli mi podać bardzo silne leki. Powiem Wam, że nie pamiętam kiedy doznałam tak wielkiej ulgi.
O godzinie 3 czułam już całe ciało- a nawet i wcześniej. Dziewczyny które miały cesarki przede mną nic nie czuły a ja stety i niestety wszystko. Usiadłam o godzinie 6, a wstałam o 9. Położna chciała abym leżała dłużej niż powinnam, przez utratę krwi, jednak nie potrafiłam. Jak tylko miałam Młodego przy sobie doznałam takiego zastrzyku energii i pomimo tego rozrywającego bólu przy siadaniu, czy wstawaniu wiedziałam, że nie mogę się poddać. Około 11 przyszła moja babcia, która pomogła mi się wykąpać. A o 16 tego samego dnia byłam już na zwykłej sali. Powiem, Wam że nawet nie zdawałam sobie sprawy, że moje wstanie było tak szybkie. Wydawało mi się, że to normalne. Do wieczora w szpitalu była moja mama, która bardzo dużo mi pomogła. Później zostałam na noc sama z Kamilem. Pomimo, że był wtedy marudny, że co się położyłam to się budził, że wstawanie w dzień operacji jest niesamowicie bolesne, to naprawdę przy tym zastrzyku energii nie wyobrażam sobie inaczej. Tej nocy mogłam już zrobić wszystko przy Młodym- nosiłam go, karmiłam, przewijałam. Drugiego dnia była już znaczna poprawa mojego stanu. Wstawanie było o wiele prostsze. Pod koniec trzeciego dnia odstawiłam już przeciwbólowe, bo ból był do wytrzymania.
Mieliśmy wyjść na czwarta dobę, jednak Młody załapał żółtaczkę i musiał być naświetlany. Całe szczęście, że bilirubina po całonocnym naświetlaniu mu spadła, bo nie wyobrażam sobie powtórki z tej nocy. To była zdecydowanie najcięższa noc- mój synek w tych przeklętych okularkach pod tymi lampami, co chwila się denerwował, nie mógł spać, chciał na ręce, a to zjeść, a to kupa. Jednak jak przyszły wyniki, że już jest w normie poczułam jak kamień spada mi z serca.
I tak oto wróciliśmy tego samego dnia do domu. Młody wypis dostał, ja musiałam wyjść na żądanie (lekarze od dwóch dni zapewniali że będę mogła wyjść, kiedy to w dzień wypisu stwierdzili, że jednak nie, bo przecież wysoka anemia, że mogę zasłabnąć). Ale czułam się tak świetnie, że stwierdziłam ,że przyjmę to to ryzyko. Tym bardziej, że w szpitalu byłam zdana na własną łaskę, nikt mi przy dziecku nie pomagał. Jedyna różnica to taka, że przychodzili z lekami - które notabene mogę zażywać w domu.

Dzisiaj jest 12 dni od mojego porodu, a ja czuję się jakbym w ogóle tej cesarki nie miała. Oczywiście brzuch obwisły, wielki, ale to jest normalne. Jednak fizycznie jest świetnie. Śmiałam się, że moje ciało chyba jest stworzone do cesarki. Albo to siła świadomości zrobiła swoje- wiedza, że jestem sama i muszę sobie poradzić, nie dla mnie, ale dla mojego dziecka, wygrała.

Kamil urodził się nie taki duży jak mówili, że będzie. Mierzył 53cm i ważył 3450kg. Za każdym razem kiedy mnie budzi w nocy do jedzenia, i kiedy mam ochotę pospać i czuję to całe zmęczenie- wszystko po chwili mija. Patrzę na niego i wiem, że to mój mały Skarb, moja mała Motywacja, dla której aż chce się żyć.

Żadne zdanie (może z wyjątkiem -"Ciąża Ci służy!") nie denerwuje mnie tak bardzo jak proste i niby niewinne - "urodziłaś ?!". To pytanie nie jest jednak takie zwyczajne  jakby to się mogło wydawać. Pod nim kryje się czysta ciekawość, zazwyczaj osób które średnio się tobą interesują a jedynie szukają sensacji. Kilka liter poskładanych w jedno słowo jest przyczyna mojego nagle zwiększonego tętna i irytacji - bo powiedzcie mi co interesuje osobę ktora w ciazy widziała mnie moze raz i w ogóle sie mną nie interesowała przez cały czas jej trwania, czy urodziłam ?! Cieżko mi tutaj uwierzyć w szczere intencje pytającego. Dodatkowo samo to pytanie powoduje u mnie presję. Presję, ze przecież juz powinnam urodzić, a nie ja dalej chodzę z tym ogromnym brzuchem i nic na porod nie wskazuje.

Moja najbliższa przyjaciółka pomimo, że nie była przy mnie od początku, bo znajdowaliśmy sie na dwóch rożnych końcach swiata, zawsze interesowała sie co i jak. Pomimo tego ze była zapracowana, pomimo ze u mnie tez duzo sie działo to zawsze potrafiliśmy wygospodarować te chwile na rozmowę. Sprawa znacznie sie uprosciła jak wróciła do kraju. Z jej ust mogłoby paść tytułowe "urodziłaś?" nawet setki razy, a nie wyobrażam sobie ze miałabym byc przez to zła. Dlaczego wiec u innych tak mnie to wyprowadza z równowagi?

Zacznijmy od tego, ze pytają zazwyczaj osoby które średnio to interesuje, a jedynie chcą potem wszystko rozpowiedziec innym również malo zainteresowanym. Samo pytanie tak groźne nie jest, jednak zdania typu -" Jak urodzisz to koniecznie daj znać  gdzie jesteś to Cie odwiedzę  z ekipa" - z jaka ekipa ja sie pytam ?! Wtedy presja jaka czuje jest coraz większa. Kiedy byłam na wczesnym etapie ciazy wydawlo mi sie, ze czym wiecej gości tym bedzie weselej. Teraz - na końcówce, kiedy nie mieszczę sie w ubrania, kiedy jestem spuchnięte niczym świnka i nie mam ochoty robić sobie prostego makijażu - średnio przychylnie widzę wizje grupki osób mnie odwiedzających. Bliższe osoby, ktore widziały mnie w najgorszych momentach inaczej na to patrzą, niż osoby które ledwo po wyjściu z mojej szpitalnej sali puszcza zdanie - " Widziałaś/es jak ona wygląda? Strasznie !". Nie mam ochoty byc czyimś tematem do rozrywki.
Kolejnym powodem jest fakt, ze przez cała ciąże byłam słabym "materiałem" do zabaw. Tak wiec kontakt z wieloma znajomymi urwał sie przez to, bo nie mozna było mnie wyciągnąć do pubu bądź baru, albo umówić sie na drinka. Takie osoby potrafiły nieodpisywac na moje wiadomosci, bo były zwyczajnie zajęte sobota i własnymi problemami. Ich zainteresowanie pojawiało sie tylko i wyłącznie wtedy, kiedy usłyszały od kogoś ze cos jest nie tak jak powinno. Nieszczęścia lubią towarzystwo, to fakt. A moim znajomi najwidoczniej lubią byc tym towarzystwem. Jedynak tylko w momencie kiedy dzieje sie cos nie tak. Jak było dobrze, to kontakt sie urwał. Byli zajęci sobą i nowymi imprezami na które trzeba było pójść.
Większość moich koleżanek jest wspólnymi znajomymi moimi i ojca dziecka,tak wiec często zadawalam sobie pytanie, czy zwyczajnie nie przekazują jemu informacji o tym co sie dzieje. Bynajmniej tak w moich oczach wyglądają te intencje. A z pewności w większości przypadków szczere nie sa. Zazwyczaj jak juz taka osoba do mnie napisze to zda mi niechciany raport z jakże bujnego życia szanownego "tatusia". Po pierwsze - nigdy sie o ten raport nie prosiłam, a po drugie  co mnie interesuje jak wyglada jego życie, kiedy to juz wiadomo od kilku miesięcy ze on ma swoje a ja swoje. Koniec, kropka.
Najgorsza jednak grupa sa "przyjaciele" którzy tak negatywnie wyrażali sie na temat mojej ciazy, jeszcze na początku jej trwania. Sugerowali mi, ze skoro zostałam sama, to powinnam "pozbyć sie" problemu. Momentami było to dla mnie bardzo ciężkie, bo czułam presję, ze rodząc podejmuję najgorszą decyzje. Ciągle pytania -"Kiedy to zakończysz?!" były nie do zniesienia. A teraz jak sie zachowują te same "przyjaciółki"? Nagle najlepsze ciocie swiata, które wręcz nie mogą sie doczekać przyjęcia na świat mego potomka. Jakże one wspaniałe i jakie cudowne !

A czy urodziłam ? Jeszcze nie! I ubolewam z tego powodu, bo zdecydowanie nie moge sie doczekać tej chwili. W piątek wylądowałam na patologii ciąży. W zasadzie to moja mama mnie tutaj przywiozła, bo przeraziło ją jak bardzo zaczęłam puchnąć. Moja waga coraz to bardziej rosła. Wręcz niezdrowo. Ciśnienie coraz to wyższe. Pojechałam w piątek i jak na razie nie mam pojęcia zamiarów lekarzy wobec nas. Wczoraj rozmawiałam z doktorem który mówił, ze jutro ordynator moze zlecić test oksytocynkowy ponieważ dziecko ma rano bardzo niskie ciśnienie, a wieczorem za wysokie i to jest troche niepokojące. Zobaczymy co zdecyduje, ale wolałabym aby coś się ruszyło niż mam czekać na cud. Czujemy sie nadzwyczaj dobrze. To jest chyba efektem, że tutaj nic robić nie musze. Mogę w spokoju poczytać książkę, położyć sie, oglądnać film. W domu jest zawsze coś - a to obiad ugotować, a to posprzątać, a to po brata do szkoły. A teraz taki błogi spokój.
Do terminu według miesiączki pozostały mi dwa dni. Miejmy nadzieje, ze już niedługo bede miała synka przy sobie.